İngilizce öğrenimine dair öğrencilerimde yıllardır gözlemlediğim çok yoğun bir ön yargı, kalıplaşmış öğrenilmiş çaresizlik hissi ve daha nice negatif bakış açıları, onları dil öğreniminde bir geri adımla takipte kalmalarına sebebiyet vermiştir. Oysa ki İngilizce asla bir 'ders' değil , tam olarak bir 'dil' dir. Bu bağlamdan baktığımızda aslında çözüm yolları sorunun içinde çok net görülmektedir: Aktif öğrenme, yaparak yaşayarak öğrenme süreci, birincil hedefte öğrenme kaygısını geri satırlarda tutma , odak noktasının dil ' öğrenimi' değil, dil ' edinimi ' olduğu gerçeğini her fırsatta yaşatma öğrencilerimize sahip oldukları dil öğrenimi engellerini azaltmalarında en etkili ve kısa yol açacağı kanaatindeyim. 10. sınıf öğrencilerimle birlikte karar alarak başlattığımız (Onları karar alma sürecine bizzat katmak, öğrencilerimin aktiviteyi sahiplenmelerinde çok büyük bir rol oynadı) . Sürecimiz şu şekilde işlemektedir: Bir hafta öncesinden gönüllü olarak seçilen 2 ya da 3 kişilik gruplarımız , onlara sunduğum gerçek hayattan alınmış diyalog örneklerine ( Kimi zaman kitapçıda, kimi zaman bir lokantada vb.) uygun dekor , kıyafet seçimleri ile gerçek hayatta geçen ortama en yakın şekilde büyük bir motivasyon ve heyecan içerisinde hazırlanırlar. Bu sayede odakları, birincil ve temel olarak işbirlikçi, süreç odaklı şekilde sürdürerek , dil öğreniminin kelime bazında öğrenme ile değil kalıplar ile ( Daily Phrases ) edilineceğine olan farkındalıkları artar.